Op het eerste gezicht lijkt de keuzekaart inderdaad heel compleet. Maar als je verder kijkt, valt op dat er toch wat belangrijke zaken ontbreken.

• Langzaam werkende medicijnen en supplementen: 
  • Op de kaart worden geen medicijnen of supplementen vermeld die bedoeld zijn om de symptomen van artrose (zoals pijn en stijfheid) op de lange termijn te verminderen. Deze middelen, bekend als SYSADOA (Symptomatic Slow-Acting Drugs for Osteoarthritis), worden vaak langdurig gebruikt om de progressie van artrose af te remmen. Bekende voorbeelden zijn glucosamine en chondroïtinesulfaat. Hoewel de werking per persoon kan verschillen en het even kan duren voordat ze effect hebben, zijn ze voor veel mensen een waardevolle behandelingsoptie.
     
• Topische NSAID's:
  Dit zijn ontstekingsremmende crèmes of gels die direct op de huid worden aangebracht, zoals Voltaren Emulgel of Diclofenac HTP gel. Ook deze worden niet genoemd in het overzicht, wel in de richtlijn.
   
• Orale NSAID's
  Wanneer paracetamol niet voldoende werkt worden volgens de standaard richtlijnen NSAID's geadviseerd als bijvoorbeeld Ibuprofen en Diclofenac. Wanneer ook deze niet genoeg werken worden opiaten voorgeschreven. Natuurlijk kan dit soms onvermijdelijk zijn,  maar realiseer dat opiaten een nadelige werking hebben op de stofwisseling zoals bijvoorbeeld de negatieve invloed op de spijsvertering en het metabolisme. Hiermee wordt zeker geen goede startpositie gecreëerd voor mensen die later in de behandeling mogelijk een operatie moeten ondergaan. In de Rapid Recovery aanpak bij operaties heup- en knieoperaties worden zelfs opiaten om deze redenen uitgebannen omdat ze een negatieve invloed hebben op het herstelproces.
   
• Koelen, braces en oefentherapie: 
  Het toepassen van koeling kan helpen om pijn en zwelling te verminderen. Verder kunnen kniebraces, tape, of inlegzolen soms de pijnklachten verlichten. Ook verschillende vormen van krachttraining, coördinatietraining en flexibiliteitsoefeningen onder begeleiding van een fysiotherapeut kunnen een groot verschil maken.
   
• Hulpmiddelen: 
  Het gebruik van wandelstokken of andere hulpmiddelen kan voor sommige mensen met artrose verlichting bieden.
   
• Injecties in de knie:
  Op de keuzekaart staat ook informatie over injecties in de knie. Hierover zijn wij echter kritisch. Er wordt bijvoorbeeld een corticosteroïde-injectie (ontstekingsremmer) aanbevolen, die vier keer per jaar kan worden toegediend. In hetzelfde document staat echter dat herhaalde injecties het kraakbeen kunnen beschadigen en de artrose kunnen verergeren. Dit roept de vraag op waarom men blijft kiezen voor deze injecties, terwijl er alternatieve behandelingen zijn die even goed werken zonder deze schadelijke bijwerkingen. Injecties met hyaluronzuur, PRP (bloedplaatjesrijk plasma), of afgeleide methoden zoals LP-PRP en NSTRIDE EN/ OF WINT, zijn ook beschikbare opties die veilig en effectief kunnen zijn zonder de nadelen van corticosteroïden.
   
• Innovatieve behandelmethoden, zoals Arthrosamid, een injecteerbare polyacrylamide hydrogel die langdurige pijnvermindering en betere functie kan bieden door het versterken van het synoviale weefsel in de knie, worden ook niet vermeld op de keuzekaart
   
• Knieprothese als laatste oplossing, Op een gegeven moment is er geen andere keuze meer dan een knieprothese. Er zijn verschillende knieprotheses op de markt zoals een halve-, unicondylaire of totale, bicondylaire-knieprothese. Veel van deze protheses zijn al meer dan 20 jaar geleden op de markt gekomen en hebben matige resultaten. 20% van de patiënten met een knieprothese is ontevreden, en tussen de 5-8%  heeft zelfs spijt van de operatie. Betere voorlichting en verwachtingsmanagement zouden hierbij kunnen helpen.
  Daarnaast zou met name in Nederland meer gebruik gemaakt kunnen worden van moderne knieprotheses en nieuwe operatietechnieken, zoals robotchirurgie, om in de toekomst mogelijk betere behandelresultaten te behalen. Als we dit niet doen, blijven we ook over 10 jaar zitten met teleurstellende uitkomsten na een knieprothese.
   

Het lijkt erop dat nieuwe technologieën en behandelingen vaak pas na jaren erkend en geaccepteerd worden voordat ze worden opgenomen in het verzekerde zorgpakket. Dit zien we bijvoorbeeld bij de unicondylaire knieprothese, die pas na 15 jaar discussie en onderzoek breed geaccepteerd is. Moeten we voor sommige preventieve orthopedische behandelingen ook weer 15 jaar wachten? Waarom niet nu al kiezen voor een goed behandel alternatief, waarbij de patiënt niet wordt blootgesteld aan corticosteroïden, opiaten of een operatie?